--Bu çocuk konyada inmeyecekmiydi

Sesine birden bire uyandığımda tren istasyonda durmuştu. Oniki yaşındaki bir çocuğun ana kucağından baba ocağından ayrılmış olmasının verdiği ve içine sinen hüzünle kendimden geçmiş ve uyuya kalmıştım.

--Evet konyada inecektim

dedim ve hemen babamın yaptığı tahta bavulumu kaparak trenden indiğimde her taraf kapkaranlık ve gece saat 23.00 civarıydı.Ne yapacağımı ve nereye gideceğimi şaşırmıştım.İstasyon kalabalıktı.İnsanlar hızlı hızlı bir tarafa gidiyorlardı.Elinde beni gibi tahta bir bavulla çocuğunun elini tutmuş bir baba ve benim yaşımdaki oğlunun yanına yaklaştım.Belliki onlarda askeri okula kayıt için gelmişlerdir diye düşündüm.

--Amca sizde askeri okula kayıt için mi geldiniz

--Evet

--Nereye gidiyorsunuz

--Otele

--Bende sizinle gelebilirmiyim

--Gel bakalım,sen yanlızmı geldin,askeri okulamı geldin

--Evet yanlızım,askeri okula geldim 

dedim.

Üç tekerlekli bir motora bindik ve alaattin tepesi yakınlarındaki bir otele gittik. İsminin yaşar olduğunu öğrendiğim çocukla ayni yatakta yattık.

Nasıl uyuduğumu bilmediğim fakat ağlayarak uykuya daldığım yataktan uyanıp kalktığımda yaşar ve babasıda uyanmıştı. Birşeyler yediğimizi hatırlamıyorum.Okulun nizamiyesine geldiğimizde kalabalık oluşmuştu.Bazı çocuklar babası annesi yada bir büyüğü ile okula kayıt için gelmişlerdi. Ailemin ekonomik durumu iyi olmadığından ben yanlız gelmiştim.Tabi benim gibi tek başına gelen daha bir çok talebe vardı.Herkes kara tahtalara asılı listelerde ismini bulmaya çalışıyor ve bulanlar sıraya giriyordu. Kısa boyumla zorda olsa ismimi budum ve sıraya girdim. Askerlik gereği malum olan traş ve hamam faslından sonra verilen elbiseleri zar zor kendime uydurmaya çalıştım.Sınıflar belli olduktan sonra yanlışlıkla geldiğim birinci sınıftan alınarak yaşımın küçük olması nedeniyle ihzari (hazırlık) sınıfına gönderildim.Böylece bir yıl daha fazla okumak mecburiyetinde olduğumu anlayınca ağladım ve üzüldüm. İlk zamanlar çocukça eğlence gibi görünen okulun disiplini gittikçeağırlığını hissettirmeye başlayınca,sanki bu okul hiç bitmeyecekmiş gibi gelmeye başladı.

Okuldaki talebelerin çoğu benim gibi fakir aile çocukları olduğu gibi kırsal kesimden gelenlerde çoğunluktaydı.Giydiğimiz elbiselerin paçaları yerlerde sürünüyor çok zor toparlayabiliyorduk.Dersler başlayınca aile özleminden azda olsa uzak kalabiliyordum.Fakat borozancı kadir ağanın yat borusu içimde hep hüzün bırakmıştır.Barakadan yapılı yatakhanedeki sessizlik beni memleketime anneme babama ve kardeşlerime götürüyor nevresimli battaniyenin altında gizliden gizliye ağlıyordum.Tabi ağlayan sadece ben değildim.15.09.1958

Mehmet Kartay